Κάθε πτώμα έχει ένα μυστικό...

Το neats ως φανατικός του σινεμά και ειδικά των ταινιών τρόμου, αναζητεί films που ξεχώρισαν τόσο από πλευράς κριτικής, αλλά και εισπρακτικής επιτυχίας.

Η αυτοψία (The Autopsy of Jane Doe) του 2016, είναι ένα πετυχημένο παράδειγμα ως προς το πρώτο σκέλος, αφού άφησε πολύ καλές κριτικές, χωρίς όμως να έχει την απαραίτητη εμπορική επιτυχία, κυρίως λόγω του χαρακτηρισμού (R) που του στέρησε την διακίνηση σε πολλές αίθουσες παγκοσμίως. 

Για όσους δεν γνωρίζουν, κάθε Αμερικάνικη ταινία παίρνει έναν χαρακτηρισμό πριν βγει στις αίθουσες και το R=Restricted δηλαδή απαγορευμένο (όχι για ανήλικους), προδιαθέτει τους περισσότερους επιχειρηματίες, να μην θέλουν να προβάλουν στην κινηματογραφική τους αίθουσα, ανάλογα φίλμ.

Πολύ θετικά σχόλια από εφημερίδες, περιοδικά, κριτικούς κινηματογράφου, ακόμα και από τον ίδιο τον Στίβεν Κίνγκ, δεν ήταν αρκετά. Σημειωτέον ότι την ταινία την έχουμε δει και απολαύσει 2 φορές, γιατί καταπιάνεται με κάτι που σαφώς πρέπει να έχεις γνώσεις ανατομίας και εγκληματολογίας για να γράψεις το σενάριο, γιατί ενώ διαδραματίζεται σε έναν βασικό χώρο δεν βαριέσαι με τίποτα, γιατί στηρίζεται στην ερμηνεία δύο σημαντικών ηθοποιών (Brian Cox και Emile Hirsch), και φυσικά έχει τέλος που δεν το περιμένεις.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο ιδιωτικό οικογενειακό νεκροτομείο μίας μικρής πόλης, όταν καταφθάνει για εξέταση, ένα ασυνήθιστο πτώμα νεαρής γυναίκας, το οποίο βρέθηκε θαμμένο σε υπόγειο και δείχνει να μην συνδέεται με τους φόνους που έχουν γίνει στο υπόλοιπο σπίτι. Πατέρας και υιός στο νεκροτομείο, πρέπει να δώσουν την δική τους εκδοχή, για την αιτία θανάτου του γυναικείου πτώματος, χωρίς καν να υποψιάζονται τι πρόκειται να τους συμβεί...

Η αυτοψία της Jane Doe (αυτό το όνομα δίνουν στην Αμερική για όλα τα πτώματα αγνώστων στοιχείων) μεταφέρει μια πραγματική αίσθηση ανησυχίας και κάποιες καλές φοβίες μέσω εξαιρετικής προσθετικής, αλλά χρησιμοποιώντας ελάχιστα ειδικά εφέ. Ο σκηνοθέτης της φωτογραφίας Roman Osin κρατά τα χρώματα σιωπηρά και καταπιεστικά και δημιουργεί σκοτάδι που σε τρομάζει. Μουσική ελάχιστη, ενώ κυριαρχούν οι θλιβεροί ήχοι που προσδίδουν άλλη διάσταση στον τρόμο...

Την συνιστούμε ανεπιφύλακτα, είναι από τις αγαπημένες μας, και θεωρούμε ότι είναι από τις ανατριχιαστικές ταινίες που οι λάτρεις του είδους θα αγαπήσουν, και δεν πρέπει να λείπει από την συλλογή κάθε συλλέκτη.