Το σύστημα μάλλον όχι...

Το να είσαι ένα κράτος που αποδέχεται όλων των ειδών τα εγκλήματα χωρίς την υπέρτατη ποινή, δηλαδή τον θάνατο, φαντάζει λίγο φυσιολογικό στις μέρες μας. 

Αν και οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο (εκτός ολίγων εξαιρέσεων), έχουν γίνει πιο φθονεροί στην συμπεριφορά τους, πιο επιθετικοί, το παγκόσμιο σύστημα δημιουργεί περισσότερες κοινωνικές αδικίες από παλιά, τα περισσότερα κράτη έχουν καταργήσει την θανατική ποινή.

Λογικά θα περιμέναμε το αντίθετο, αν αναλογιστεί κάποιος ότι πλέον υπάρχει μεγαλύτερη αστυνόμευση, μεγαλύτερη καταγραφή προσωπικών στοιχείων, μεγαλύτερος έλεγχος για φοροδιαφυγή και γενικά μεγαλύτερο πρεσάρισμα να σε ελέγχουν.

Ο Big Brother στις μέρες μας ζει και βασιλεύει, με προοπτική να γίνει πιο έντονος τα επόμενα χρόνια.  

Με αυτό το σκεπτικό θα περιμέναμε να υπάρχει πιο σκληρή αντιμετώπιση στην περίπτωση εγκλημάτων από το κάθε  κράτος, αλλά μάλλον το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για μεμονωμένες περιπτώσεις (όσο σκληρές κι αν είναι).

Πόσοι serial killers αντιστοιχούν σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους? Το σύστημα θέλει να ελέγχει τους πολλούς  και να τους τιμωρεί με τον δικό του τρόπο, όπως είναι η καθημερινή εξαθλίωση, και δεν έχει χρόνο για ψυχάκιδες, μακελάρηδες και απλούς δολοφόνους.

Ενημερωτικά να αναφέρουμε ότι η θανατική ποινή στην Ελλάδα καταργήθηκε το 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και η συνταγματική θέσπιση της κατάργησης έγινε το 2001, σε συνταγματική αναθεώρηση.

Ο τελευταίος Έλληνας που καταδικάστηκε σε θάνατο το έτος 1972, ήταν ο Βασίλης Λυμπέρης (27 ετών), με την κατηγορία ότι έκαψε ζωντανή την 24χρονη σύζυγό του, την 55χρονη μητέρα της, τη δίχρονη κόρη του και τον ενός έτους γιο του, μέσα στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι....